Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 18-10-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:4541, AWB - 19 _ 2386

Bij uitspraken op bezwaar heeft de inspecteur de bezwaren van belanghebbende tegen de inhouding van loonheffing over de tijdvakken november 2018 en december 2018 ongegrond verklaard. Hiertegen heeft belanghebbende tijdig beroep ingesteld.

Het beroep heeft betrekking op de loonheffing die is ingehouden ter zake van de zogenoemde bijtelling voor privégebruik auto (autokostenforfait) op grond van artikel 13bis van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB). Niet in geschil is dat die inhouding in overeenstemming is met de Wet LB. Belanghebbende betoogt echter, in de kern, dat de omstandigheid dat voor de toepassing van de bijtelling de waarde van de desbetreffende auto wordt gesteld op de catalogusprijs, in strijd is met artikel 110 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: VWEU). Belanghebbende voert aan dat aangezien geen onderscheid wordt gemaakt tussen nieuwe auto’s en gebruikte auto’s, de regeling de import van gebruikte auto’s uit andere lidstaten belemmert.

Dit betoog is ook aan de orde geweest in de uitspraken van het Gerechtshof te ’s‑Hertogenbosch van 20 december 2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:5410 en ECLI:NL:GHSHE:2018:5411. In de eerste uitspraak heeft het Gerechtshof geoordeeld dat het beroep op artikel 110 VWEU faalt omdat sprake was van een zuiver binnenlandse situatie, waarop artikel 110 VWEU niet van toepassing is. In de tweede uitspraak heeft het Gerechtshof wel inhoudelijk aan artikel 110 VWEU getoetst maar geoordeeld dat het beroep op dat artikel niet slaagt.

De Hoge Raad heeft de tegen die uitspraken ingestelde cassatieberoepen op 13 september 2019 ongegrond verklaard met toepassing van artikel 81 van de Wet op de rechterlijke organisatie (ECLI:NL:HR:2019:1321 en ECLI:NL:HR:2019:1320).

De rechtbank heeft belanghebbende vervolgens bij brief verzocht de rechtbank te informeren of de arresten van de Hoge Raad voor belanghebbende aanleiding zijn om het beroep in te trekken, dan wel indien dat niet het geval is eventueel een nadere motivering te geven. Belanghebbende heeft daarop schriftelijk laten weten dat het beroep niet wordt ingetrokken. Belanghebbende heeft daarbij gesteld, in de kern, dat de verschillende rechterlijke instanties in de procedures die hebben geleid tot de arresten van de Hoge Raad, “kennelijk onbevoegdelijk uitlegging [hebben] gegeven over bepalingen van het Unierecht”, dat ten onrechte geen prejudiciële vragen zijn gesteld aan het Hof van Justitie en dat de rechtbank daarom gehouden is vragen voor te leggen aan het Hof van Justitie.

In gevallen waarin tussen partijen een geschil bestaat, kan de rechter de zaak afdoen met toepassing van artikel 8:54 Awb indien hij van oordeel is dat over de uitkomst van dat geschil in redelijkheid geen twijfel mogelijk is.¹ In deze zaak doet zo’n situatie zich naar het oordeel van de rechtbank voor, niettegenstaande dat over het algemeen terughoudendheid op haar plaats is om ter zake van een materieel geschil te oordelen dat een beroep kennelijk ongegrond is.

De rechtbank onderkent dat voorzichtigheid moet worden betracht met het trekken van conclusies uit arresten die zijn gewezen met toepassing van artikel 81 van de Wet op de rechterlijke organisatie. De rechtbank is niettemin hier van oordeel dat, gelet op de in 1.3 bedoelde uitspraken van het Gerechtshof en in aanmerking genomen dat de Hoge Raad de cassatieberoepen daartegen ongegrond heeft verklaard, in redelijkheid geen twijfel mogelijk is dat in deze procedure tevergeefs wordt betoogd dat artikel 110 VWEU wordt geschonden. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat belanghebbende geen wezenlijk andere argumenten of andere relevante feiten of omstandigheden heeft aangevoerd dan die welke in de beoordeling zijn betrokken in de uitspraken van het Gerechtshof. Belanghebbende heeft ook niet anderszins gesteld, ook niet in de 1.5 vermelde reactie. Belanghebbende is het, gelet op die reactie, alleen niet eens met de uitspraken van het Gerechtshof en de arresten van de Hoge Raad waaronder begrepen het niet-stellen van prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie. Belanghebbende heeft verder geen andere of nadere beroepsgronden tegen de loonheffing aangevoerd. Onder al deze omstandigheden acht de rechtbank voortzetting van het onderzoek niet nodig, omdat het beroep kennelijk ongegrond is.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.