Gerechtshof Den Haag, 09-01-2025, ECLI:NL:GHDHA:2025:20, BK-24/552

2.8.4.

De Inspecteur heeft met dagtekening 19 september 2020 de navorderingsaanslag 2017 opgelegd.

3. De Rechtbank heeft geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

9. Voor het antwoord op de vraag of sprake is van een nieuw feit dient beoordeeld te worden of sprake is van feiten die bij het opleggen van de definitieve aanslag reeds bij verweerder bekend waren of redelijkerwijs bekend hadden kunnen zijn. Uit vaste jurisprudentie van de Hoge Raad volgt dat verweerder er in het algemeen op mag vertrouwen dat een aangifte correct is ingevuld en dat alleen indien gerechtvaardigde twijfel bestaat aan de juistheid van de in de aangifte vermelde gegevens, verweerder een nader onderzoek dient in te stellen.[1]

10. De rechtbank is van oordeel dat de aangifte IB/PVV van eiser over het jaar 2017 voor verweerder geen aanleiding vormde om een nader onderzoek in te stellen. Eiser heeft geen feiten of omstandigheden aangedragen op grond waarvan verweerder, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte van eiser, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoorde te twijfelen.[2] De definitieve aanslag IB/PVV over het jaar 2017 is op 24 juli 2018 opgelegd. Gelet op het hiervoor onder 4 en 5 beschreven verloop is de rechtbank van oordeel dat verweerder eerst op 4 juli 2019 op de hoogte is gekomen van de inkoop en schenking van de aandelen [in de BV]. Verweerder beschikt dan ook over een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt.

11. Eiser stelt dat verweerder de algemene beginselen van behoorlijk bestuur heeft geschonden, omdat verweerder ten onrechte het jaar 2017 niet heeft betrokken bij de VSO en hij tevens de reden tot het opleggen van de navorderingsaanslag onvoldoende heeft gemotiveerd.

12. Van schending van enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. Uit de inhoud van de VSO blijkt immers dat deze overeenkomst is beperkt tot de jaren 2013 tot en met 2016. In 4.13 van de VSO staat zelfs uitdrukkelijk opgenomen dat de reeds lopende bezwaarschriften IB 2017 buiten deze VSO vallen. Het had op de weg van eiser dan wel diens (voormalige) gemachtigde gelegen om bij het sluiten van de VSO te bewerkstelling dat ook het bezwaar van eiser tegen de aanslag IB/PVV over het jaar 2017 in de VSO zou worden meegenomen. Daarnaast valt uit de gedingstukken op te maken dat verweerder de onderhavige navorderingsaanslag reeds in zijn brief van 27 augustus 2020 heeft aangekondigd en dat daarin uitgebreid de gronden van de totale correctie van het belastbare inkomen uit aanmerkelijk belang van € 158.410 staan vermeld. Verweerder heeft met deze brief, anders dan eiser stelt, aan zijn motiveringsverplichting voldaan.

13. Niet in geschil is dat eiser op [datum] 2017 40 aandelen in [de BV] voor € 250.000 (€ 6.250 per aandeel) aan [de BV] heeft verkocht. Op dat moment was dus sprake van inkoop van eigen aandelen. Op grond van artikel 4.16, eerste lid, onderdeel a, van de Wet IB 2001 vormt deze inkoop van eigen aandelen een belaste fictieve vervreemding. Verweerder heeft het vervreemdingsvoordeel op € 246.000 (€ 250.000 overdrachtsprijs -/- € 4.000 verkrijgingsprijs) vastgesteld en daartoe ter zake van de inkoop van eigen aandelen een correctie van het belastbare inkomen uit aanmerkelijk belang van € 246.000 aangebracht. De voormalige gemachtigde heeft bij brief van 11 mei 2020 deze correctie ook erkend. Niet gebleken is dat deze correctie onjuist is. De enkele stelling van eiser ter zitting dat de correctie onjuist is, is daarvoor onvoldoende, nu hij zijn stelling niet nader heeft onderbouwd.

14. Op grond van artikel 4.17c, tweede lid, van de Wet IB 2001 wordt in geval van een overdracht tijdens leven van aandelen die deel uitmaken van een aanmerkelijk belang en waarbij artikel 4.22 van de Wet IB 2001 wordt toegepast, onder een aantal voorwaarden vermeld in het eerste lid van artikel 4.17c, niet als een belaste vervreemding aangemerkt het deel van de overdrachtsprijs dat toerekenbaar is aan het ondernemingsvermogen van de vennootschap waarop de aandelen betrekking hebben, doch nooit meer dan de overdrachtsprijs verminderd met de tegenprestatie.

15. Niet in geschil is dat in het onderhavige geval de doorschuifregeling van artikel 4.17c van de Wet IB 2001 van toepassing is. Tussen partijen is enkel in geschil of de op 31 december 2016 aanwezige liquide middelen in [de BV] van in totaal € 701.490 tot het ondernemingsvermogen als bedoeld in artikel 4.17c van de Wet IB 2001 dienen te worden gerekend. Verweerder heeft van voormeld bedrag € 100.000 tot het ondernemingsvermogen gerekend. Eiser stelt dat ook het restant van het bedrag aan liquide middelen van € 601.490 als ondernemingsvermogen in aanmerking dient te worden genomen.

16. Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt mee dat eiser, die zich beroept op doorschuifregeling van artikel 4.17c van de Wet IB 2001, feiten en omstandigheden moet stellen en bij betwisting aannemelijk moet maken op grond waarvan geoordeeld kan worden dat de liquide middelen voor een hoger bedrag tot het ondernemingsvermogen behoren dan verweerder reeds in aanmerking heeft genomen.

17. Eiser is niet in zijn bewijslast geslaagd. Uit de gedingstukken valt op te maken dat [de BV] een bedrijfspand aan de [adres 1] in [woonplaats] (het pand) heeft gekocht, dat [de BV] in de jaren 2018 tot en met 2020 in het pand heeft geïnvesteerd, dat [de BV] volgens de grootboekrekeningen in totaal € 3.509.335 (inclusief grond) in het pand heeft geïnvesteerd en dat voor het pand een hypotheek van € 2.620.000 is afgesloten. Weliswaar kan hieruit worden opgemaakt dat [de BV] een deel van de verbouwing uit eigen middelen (€ 3.509.335 -/- € 2.620.000 = € 889.335) heeft betaald, maar dit acht de rechtbank, gelet ook op de betwisting daarvan door verweerder, onvoldoende om te kunnen concluderen dat in 2017 het volledige bedrag aan liquide middelen van € 701.490 voor de verbouwing van het pand nodig was. In dat kader acht de rechtbank van belang dat, naar verweerder stelt, de investeringen in het pand, gezien de oplopende de jaarwinsten van [de BV] over de jaren 2017 en 2018 van € 809.949 en € 997.162, uit de lopende resultaten kunnen zijn betaald. Eiser heeft echter, na daartoe door verweerder in de gelegenheid te zijn gesteld, geen stukken ingebracht, waaruit blijkt dat in 2017 het de volledige bedrag aan liquide middelen van € 701.490 voor de verbouwing van het pand nodig was. Zo ontbreken bijvoorbeeld de verbouwingsplannen alsmede een begroting van de te verwachten verbouwingskosten. Eiser heeft dan ook niet aannemelijk gemaakt dat het resterende bedrag aan liquide middelen van € 601.490 als ondernemingsvermogen dient te worden aangemerkt.

18. Hetgeen eiser overigens heeft aangevoerd, kan aan voormeld oordeel niet afdoen. In beginsel staat het een belastingplichtige vrij liquide middelen al dan niet tot zijn ondernemingsvermogen te rekenen, mits hij de grenzen der redelijkheid niet overschrijdt. Die grenzen worden overschreden indien een belastingplichtige tot het vermogen van zijn onderneming rekent liquide middelen die duurzaam overtollig zijn en dus in die onderneming geen enkele functie vervullen.[3] Nu eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat het resterende bedrag aan liquide middelen van € 601.490 als ondernemingsvermogen dient te worden aangemerkt, en aldus sprake is van duurzaam overtollige liquide middelen, kan eisers stelling omtrent goedkoopmansgebruik niet slagen. Ook de enkele verwijzing door eiser naar een uitspraak van gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, waarin het gerechtshof heeft geoordeeld dat de ondernemer vanwege toekomstige onzekerheden voor de onderneming ook liquide middelen tot het ondernemingsvermogen mocht rekenen,[4] maakt dit niet anders, omdat het in die uitspraak om een andere situatie en een ander feitencomplex ging.

19. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

20. Eiser heeft in zijn beroepschrift verzocht om vergoeding van immateriële schade in verband met overschrijding van de redelijke termijn. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in de arresten van de Hoge Raad van 22 april 2005 en 19 februari 2016.[5] Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt, indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond.

21. Instemming van een belanghebbende met overschrijding van de wettelijke beslistermijn vormt een bijzondere omstandigheid in voormelde zin.[6] Door de instemming kan immers voor de op die instemming betrekking hebbende tijd niet worden gezegd dat sprake is van spanning en frustratie bij eiser.

22. Verweerder heeft het bezwaarschrift van eiser op 27 oktober 2020 ontvangen. Uit de gedingstukken valt op te maken dat verweerder op 3 december 2020 een telefoongesprek met de gemachtigde heeft gehad en dat verweerder naar aanleiding van dit telefoongesprek op 3 december 2020 aan de gemachtigde een e-mail heeft gestuurd, waarin verweerder aan de gemachtigde verzoekt om te bevestigen dat de “reactietermijn” wordt uitgesteld en dat verweerder heeft voorgesteld om de reactietermijn om te zetten in een vrije termijn. In de e-mail heeft verweerder aangegeven dat het de belastingplichtigen is toegestaan om dit in te trekken met in achtneming van een opzegtermijn van vier weken. De gemachtigde heeft bij e-mailbericht van 15 december 2020 hierop gereageerd en aangegeven dat hij inderdaad uitstel heeft gegeven voor de reactietermijn/vrije termijn met daarbij de door u gemaakte kanttekening. Uit het vorenstaande maakt de rechtbank op dat de gemachtigde er mee heeft ingestemd om de beslistermijn op het bezwaar te verlengen met een vrije termijn. Uit de gedingstukken blijkt verder niet dat de gemachtigde hierop is teruggekomen. Dit brengt mee dat de redelijke termijn in het onderhavige geval met bijna twee jaar, zijnde de periode van 15 december 2020 tot de uitspraak op bezwaar van 8 december 2022, dient te worden verlengd. Nu de rechtbank op 10 april 2024 uitspraak heeft gedaan, is de redelijke termijn, rekening houdend met voormelde termijnverlenging, niet overschreden. Eiser komt dan ook niet voor een vergoeding van immateriële schade in aanmerking.

23. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

5.1.1.

Op grond van artikel 16, lid 1, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren. De bewijslast dat sprake is van een nieuw feit rust op de inspecteur.

5.1.2.

De Inspecteur stelt zich op het standpunt dat hij beschikt over het benodigde nieuwe feit, omdat hij tijdens het vaststellen van de aanslag niet behoefde te twijfelen aan de juistheid van de ingediende aangifte IB/PVV voor het jaar 2017. De uitkomsten van het boekenonderzoek bij de BV hebben tot de conclusie geleid dat de aangifte Vpb voor het jaar 2017 van de BV ook tot een te laag bedrag was gedaan. Vervolgens heeft de inspecteur Vpb op 23 mei 2019 een vragenbrief aan de BV gestuurd. Uit de reactie op de vragen van de inspecteur Vpb van 3 juli 2019, die is doorgestuurd naar de Inspecteur, volgt dat belanghebbende ten onrechte geen inkomen uit aanmerkelijk belang heeft aangegeven, aldus de Inspecteur.

5.1.3.

Belanghebbende betwist dat sprake is van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt. Hij verwijst daarbij naar het boekenonderzoek – met als onderzoeksperiode de jaren 2013 tot en met 2016 – dat bij de BV heeft plaatsgevonden. De aandelen van de BV zijn in januari 2017 vervreemd en van een nieuw feit is aldus belanghebbende geen sprake.

5.1.4.

Het Hof volgt belanghebbende hierin niet en overweegt daartoe als volgt. Als uitgangspunt geldt dat de Inspecteur in beginsel mag afgaan op de juistheid van een ingediende aangifte, maar bij het opleggen van een aanslag ook steeds kennis dient te nemen van andere hem ter beschikking staande informatie (vgl. HR 8 augustus 2014, ECLI:NL:HR:2014:2150, BNB 2015/192, r.o. 2.3.2). Anders dan belanghebbende kennelijk meent, vormt de inhoud van het controlerapport onvoldoende aanleiding om te kunnen constateren dat belanghebbende in 2017 een voor de IB/PVV belastbaar vervreemdingsvoordeel (de inkoop en schenking van de aandelen) heeft genoten. Het boekenonderzoek zag namelijk op de omzetbelasting en in het controlerapport is expliciet vermeld dat de aangiften Vpb van de BV niet zijn onderzocht (zie 2.6.1). Bovendien zag het boekenonderzoek op de periode 2013 tot en met 2016. De inkoop en schenking van de aandelen in de BV hebben plaatsgevonden op [datum] 2017. De feitelijke situatie met betrekking tot de vervreemding van de aandelen werd pas kenbaar nadat de inspecteur Vpb in het kader van de beoordeling van de aangifte Vpb 2017 op 23 mei 2019 vragen heeft gesteld over de hierin vermelde terugbetaling van kapitaal en de BV deze vragen op 3 juli 2019 heeft beantwoord. Op grond van de door de BV op 3 juli 2019 verstrekte antwoorden en de bijbehorende stukken – die door de inspecteur Vpb aan de Inspecteur zijn verstrekt – heeft de Inspecteur geconstateerd dat belanghebbende ten onrechte geen belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang in zijn aangifte IB/PVV 2017 heeft vermeld. Deze informatie vormt voor de Inspecteur het voor de navorderingsaanslag 2017 vereiste nieuwe feit.

5.2.1.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende op [datum] 2017 zijn 90 aandelen in de BV heeft vervreemd. Hetgeen partijen verdeeld houdt, is onder meer de hoogte van de verkrijgingsprijs van de aandelen in de BV. De Inspecteur heeft de door hem gehanteerde verkrijgingsprijs van € 100 per aandeel onderbouwd door te verwijzen naar de door belanghebbende ondertekende overeenkomst “verkoop en schenking aandelen” (zie 2.7.4) waarin is vermeld dat de nominale waarde € 100 per aandeel is.

5.2.2.

Het Hof is van oordeel dat de Inspecteur bij het vaststellen van de verkrijgingsprijs heeft kunnen uitgaan van de nominale waarde van € 100 per aandeel. Belanghebbende heeft niets aangevoerd waaruit een andere verkrijgingsprijs volgt. De enkele betwisting door belanghebbende van de gehanteerde verkrijgingsprijs is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. Bovendien heeft de Inspecteur ter zitting onbetwist gesteld dat volgens de informatie in zijn systemen de nominale waarde niet is verhoogd door kapitaalstortingen. Anders dan waarvan belanghebbende kennelijk uitgaat, rust op de Inspecteur op dit punt geen verdergaande onderzoeksplicht naar de hoogte van de verkrijgingprijs dan het onderzoek dat de Inspecteur reeds heeft verricht.

5.3.1.

De Inspecteur betoogt, onder verwijzing naar het verslag van de aandeelhoudersvergadering van de BV van [datum] 2017, dat belanghebbende ter zake van de inkoop van 40 aandelen in de BV een vervreemdingsvoordeel van € 246.000 heeft genoten. De Inspecteur is hierbij uitgegaan van een overdrachtsprijs van € 250.000 en een verkrijgingsprijs van € 4.000 (€ 100 per aandeel).

5.3.2.

Het Hof is van oordeel dat de Inspecteur het inkomen uit aanmerkelijk belang op dit punt terecht en naar het juiste bedrag heeft gecorrigeerd. Belanghebbende heeft ter betwisting van het vervreemdingsvoordeel enkel aangevoerd dat de verkrijgingsprijs meer bedraagt dan € 100 per aandeel. Gelet op hetgeen in 5.2.2 is overwogen, slaagt die stelling niet.

5.4.1.

Op grond van artikel 4.19, lid 1, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) wordt een vervreemdingsvoordeel gesteld op de overdrachtsprijs verminderd met de verkrijgingsprijs. Artikel 4.22, lid 1, Wet IB 2001 bepaalt dat indien bij een vervreemding een tegenprestatie ontbreekt, zoals in het onderhavige geval bij een schenking, als tegenprestatie wordt aangemerkt de waarde die ten tijde van de vervreemding in het economisch verkeer aan de aandelen kan worden toegekend.

5.4.2.

Vast staat dat belanghebbende op [datum] 2017 50 aandelen in de BV aan zijn broer heeft geschonken. Omdat de Inspecteur stelt dat ter zake van de schenking van de aandelen in de BV sprake is van een voordeel uit aanmerkelijk belang, rust op de Inspecteur de bewijslast feiten en omstandigheden aannemelijk te maken waaruit volgt dat en tot welk bedrag sprake is van een voordeel uit aanmerkelijk belang. De Inspecteur heeft de verkrijgingsprijs van de 50 aandelen in de BV gebaseerd op de nominale waarde van de aandelen à € 100 per aandeel. De waarde van de aandelen in de BV ten tijde van de schenking heeft de Inspecteur gebaseerd op de waarde van de BV op 31 december 2016 volgens de jaarrekening, zijnde afgerond € 4.761 per aandeel (€ 1.713.189 gedeeld door 360 aandelen). Daarmee heeft de Inspecteur voldoende feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt die de conclusie rechtvaardigen dat ter zake van de schenking sprake is van een vervreemdingsvoordeel in 2017. Met de enkele betwisting van de verkrijgingsprijs van de aandelen in de BV (zie 5.2.2) en de stelling dat de waarde van de aandelen fluctueert, heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat het door de Inspecteur berekende vervreemdingsvoordeel te hoog is. De stelling van belanghebbende dat ten tijde van de schenking van de aandelen (op [datum] 2017) een boekenonderzoek liep bij de BV dat de waarde kon beïnvloeden, vindt geen steun in de feiten omdat het boekenonderzoek pas op 13 juli 2017 is aangekondigd. Een ophanden zijnde investering in een bedrijfspand is, anders dan belanghebbende betoogt, evenmin een omstandigheid die van invloed is op de waarde van de aandelen in de BV.

5.5.1.

Belanghebbende stelt zich in hoger beroep op het standpunt dat de Inspecteur bij de toepassing van de doorschuiffaciliteit als bedoeld in artikel 4.17c Wet IB 2001 van de liquide middelen van in totaal € 701.490 ten onrechte slechts een bedrag van € 100.000 tot het ondernemingsvermogen heeft gerekend. De Inspecteur heeft dit standpunt gemotiveerd betwist.

5.5.2.

Op grond van artikel 4.17c Wet IB 2001 wordt, onder bepaalde voorwaarden, het deel van de overdrachtsprijs dat toerekenbaar is aan het ondernemingsvermogen van de vennootschap niet als vervreemding aangemerkt. Zoals de Rechtbank terecht heeft overwogen, brengt een redelijke verdeling van de bewijslast mee dat belanghebbende, die zich op de doorschuiffaciliteit beroept, de feiten dient te stellen en, bij betwisting, aannemelijk te maken die het standpunt kunnen dragen dat de liquide middelen zijn aan te merken als ondernemingsvermogen in de zin van artikel 4.17c, lid 2, Wet IB 2001.

5.5.3.

Het Hof is met de Rechtbank van oordeel dat belanghebbende niet in zijn bewijslast is geslaagd. De Rechtbank heeft hierover in de overwegingen 17 en 18 van haar uitspraak op goede gronden een juiste beslissing genomen. Het Hof sluit zich aan bij deze beslissing en voegt daaraan het volgende toe.

5.5.4.

Belanghebbende heeft ter zitting gesteld dat ten tijde van de schenking naar aanleiding van het ingestelde boekenonderzoek bij de BV reeds voorlopige aanslagen Vpb door de Inspecteur zijn opgelegd, waardoor het volledige bedrag aan liquide middelen (à € 701.490) als ondernemingsvermogen moet worden aangemerkt. Belanghebbende heeft deze stelling, gelet op de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur, niet aannemelijk gemaakt. Dat de BV ten tijde van de schenking een voorziening had gevormd voor de Vpb die verschuldigd zou zijn naar aanleiding van het ingestelde boekenonderzoek, is gesteld noch gebleken.

5.7.1.

Belanghebbende stelt zich in hoger beroep op het standpunt dat de redelijke termijn in de bezwaarfase is overschreden en dat aan hem een vergoeding van immateriële schade moet worden toegekend van € 500 per half jaar. De Inspecteur stelt dat de Rechtbank terecht geen vergoeding van immateriële schade heeft toegekend.

5.7.2.

Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn voor berechting van een belastinggeschil is overschreden gelden de uitgangspunten die zijn neergelegd in de arresten van de Hoge Raad van 22 april 2005, ECLI:NL:HR:2005:AO9006, BNB 2005/337, en 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252, BNB 2016/140. De in aanmerking te nemen termijn begint op het moment waarop het bestuursorgaan het bezwaarschrift ontvangt. Als uitgangspunt geldt dat de redelijke termijn is overschreden indien de Rechtbank niet binnen twee jaar nadien uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden (HR 12 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3562, BNB 2015/43).

5.7.3.

Het bezwaarschrift is door de Inspecteur ontvangen op 27 oktober 2020. De Rechtbank heeft uitspraak gedaan op 10 april 2024. Vanaf de datum van ontvangst van het bezwaarschrift door de Inspecteur tot en met de datum waarop de Rechtbank uitspraak heeft gedaan, zijn drie jaar en afgerond zes maanden verstreken.

5.7.4.

Anders dan de Rechtbank heeft geoordeeld, is de enkele instemming van belanghebbende met verder uitstel als bedoeld in artikel 7:10, lid 4, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) geen bijzondere omstandigheid die de redelijke termijn verlengt (vgl. HR 9 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1574, BNB 2020/163).

5.7.5.

5.7.6.

Het voorgaande betekent dat de redelijke termijn wordt verlengd met afgerond twee maanden in de bezwaarfase. Het Hof acht geen andere bijzondere omstandigheden aanwezig om de redelijke termijn te verlengen, hetgeen meebrengt dat de redelijke termijn met afgerond één jaar en vier maanden is overschreden.

5.7.7.

Uitgaande van een vergoeding van € 500 per half jaar termijnoverschrijding, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond, heeft belanghebbende recht op een bedrag aan vergoeding van immateriële schade van € 1.500.

5.7.8.

Omdat de overschrijding van de redelijke termijn geheel dient te worden toegerekend aan de bezwaarfase, zal de Inspecteur worden veroordeeld tot betaling van genoemd bedrag van € 1.500.